MORAŠ UPOZNAVATI ZEMLJU KOJU VOLIŠ

Vladimir je ubijen 1016. godine. Prije hiljadu i 9 godina. Onda se, nešto kasnije, Makedonsko carstvo raspalo pa je njegovu teritoriju ugrabio vizantijski car Vasilije II. Duklja je, opet, ušla u sastav Vizantije. Za namjesnika, car Vizantije Vasilije II postavlja Vojislava, Vladimirovog brata od strica. Vojislav, namjesnik Vizantije, budući rodonačelnik dinastije Vojislavljevića nagonio je Vizantiju da surovo postupa s narodom Duklje kako bi na taj način izazvao otpor, ustanak Dukljana. I, zaista, Duklja se oslobodila vizantijske vlasti 1030. godine. Vojislav je bio prvi balkanski knez koji se u 11-tom vijeku oslobodio vizantijske vlasti. Vizantijski car Mihailo nije to mogao da podnese pa je naredio pohod na Duklju. Neposredan povod bilo je zlato iz vizantijske lađe koje je ukrao knez Vojislav. Ta vizantijska lađa bila se nasukala u dukljanskom Primorju.

Zbog ukradenog zlata (Vojislav ukrao!?) vizantijska vojska je 1040. godine krenula na Duklju. Do bitke je došlo između Skadarskog jezera i planine Rumije. Iz 2 pravca je dukljanska vojska napala vizantijsku. U najvećem neredu povlačila se vizantijska vojska. Njen komandant Armenopolo je poginuo. Pobjeda Vojislavljeve vojske bila je veličanstvena. Knez Vojislav očuvao je svoju nezavisnost i proširio teritoriju Duklje. Pored državnog središta koje je zauzimalo prostor od Jadranskog mora do gornjeg toka rijeke Morače i od rijeke Bojane do planine Budoš, Duklja se proširila do Neretve. U njen sastav ušle su Raška, Bosna, Travunija i Zahumlje.

Dvije godine kasnije, 1042. godine, Vizantija je opet pokušala da pokori Duklju. Došla je s vojskom u ogromnom broju. Do odlučujuće bitke došlo je početkom oktobra te 1042., na prostoru između Bara i Crmnice. To je čuvena Barska bitka u kojoj je Vizantija poražena. Zato je Duklji priznala međunarodnu nezavisnost i suverenost. Vojislav je postao samostalni gospodar. Od njega kreće dinastija Vojislavljevića.

Poslije Vojislavljeve smrti (1043.) zemljom je upravljala njegova žena sa njihovim sinovima. Tri godine je to trajalo, do 1046. godine. Onda je prijesto zauzeo njihov sin Mihailo i vladao od 1046. do 1081. Mihailo Vojislavljević bio je prvi dukljanski vladar za koga se pouzdano zna da je imao titulu kralja, priznatu od pape. Mihaila je naslijedio sin Bodin koji je bio dukljanski kralj od 1082. do 1108. Imao je značajnu ulogu u državnim poslovima. Sa bratom Vladimirom osvojio je Rašku 1072. pa neznalice u Srbiji misle da je on njihov kralj bio. Za života svog oca, kralja Mihaila, po naređenju očevom pomagao je s dukljanskom vojskom makedonskim ustanicima u borbi protiv Vizantije i zbog toga zamalo nije izgubio glavu. Ustanici su ga, u Prizrenu, krunisali za cara, sa imenom Petar. Postao je vođa ustanka. Predvodio je ustaničku vojsku u Podunavlju i osvojio je Vidin. Zarobljen je kod Taona, na južnom Kosovu. Proveo je kao zarobljenik nekoliko godina, u Vizantiji. Prvo je bio zatvoren u Carigradu pa u Antiohiji. Uspio je da pobjegne iz zatvora 1078. Od oca je dobio upravu nad župom Grbalj sa Budvom. Oženio se 1081. s Jakvintom, ćerkom normanskog vladara Ahiriza, iz Barija.

Kad je kralj Mihailo umro 1082., Bodin je postao kralj poslije sukoba sa svojim stricem Radoslavom. Pobijedio ga je i protjerao u Travuniju. Bodin je imao sukob i sa bratom od strica, Branislavom (sin njegovog strica Radoslava) ali ih je izmirio barski biskup Petar.

Kad je sredio unutrašnje probleme u Duklji 1083. Bodin je krenuo u pohode na Rašku i Bosnu. Obje kneževine ušle su u sastav kraljevine Duklje. U Raškoj je za namjesnike postavio dva župana sa svog dvora, Vukana i Marka. U Bosni je za kneza postavio Stevana. Borio se s Francima i od njih ugrabio Dračku oblast s gradom Dračem, 1085., ali grad je morao predati Vizantiji.

Bodin je uspio da Barsku biskupiju podigne na nivo nadbiskupije. Na njegov zahtjev barskom biskupu Petru, 8.1.1089. u Rimu je izdata papska bula đe piše da je Petar postao nadbiskup. Kako se to stručno kaže: “Dukljansko – barska nadbiskupija dobila je sufraganstvo nad episkopijama: dukljanskom (barskom), kotorskom, ulcinjskom, svačkom, skadarskom, drivaskom, polatskom, srpskom, bosanskom i travuniskom.“

Krajem 11-og vijeka u Duklji izbijaju unutrašnji sukobi. Pomenuti Bodinov brat od strica, Branislav, i njegovi sinovi: Predihna, Petrislav, Gradihna, Tvrdislav, Dragilo, Dragihna i Grubiša željeli su vlast. Bodin je Branislava zarobio i bacio u tamnicu, u Skadru. Sinovi Branislavljevi su pobjegli u Dubrovnik. Zbog toga je kralj Bodin krenuo u rat na Dubrovnik. Pomogao mu je namjesnik Stevan, iz Bosne pa je Bodin uspio da zauzme Dubrovnik i proćera svoje rođake. Onda je podigao tvrđavu, u Dubrovniku pa je prodao Dubrovčanima.

Kralj Bodin je umro 1108. Sahranjen je u manastiru Sv. Srđa i Vakha, na Bojani. To je voda odnijela. Za vrijeme njegove vladavine Duklja je dostigla, kako kažu istoričari „državni i teritorijalni zenit“. Poslije njegove smrti Državom Dukljom vladao je njegov najsariji sin Mihailo. Brzo je svrgnut s prijestola. Mijenjali su se Vojislavljevići, otimali za prijesto i polako ali sigurno uništili državu. Zato su Nemanjići uspjeli da ovladaju tom teritorijom 80 godina, kasnije.“

Naredna stranica