Miloš Vukasović
Miloš Vukasović, u Argenitini poznat kao Miguel Vucassovich rođen je 1842. godine u dražinom vrtu u Boki Kotorskoj, tada u sklopu Habzburške monarhije. Osnovnu školu je završio u svom rodnom mjestu, a srednju pomorsku u Prčanju i Trstu.
Pomorac, brodovlasnik i konstruktor brodova koji je emigrirao u Argentinu. Višu trgovačku školu završio je u Padovi đe se upoznao sa modernim slikarstvom za koje je imao dosta talenta, kao i sa tehničkim crtanjem što je bio osnov za njegovu kasniju karijeru konstruktora brodova i pomorskog arhitekte. poput svojih predaka i Vukasović je počeo karijeru pomorca na bokeljskim jedrenjacima đe je vrlo rano, sa nepunih dvadeset godina postao kapetan.
Oko 1865-te godine odlazi u Argentinu. U vrijeme njegovog dolaska mornarica Argentine je bila tek u začetku. On je 1870.te godina u Buenos Airesu osnovao parabrodarsko društvo “La Platense” koje je dugi niz godina bilo najjače parabrodarsko društvo unutrašnje plovidbe u Južnoj Americi.
Na vrhumcu moći, društvo je raspolagalo sa ukupno 118 brodova. Zbog jake konkurencije brodovi ovog društva su prodati 1894-te godine. Takođe, Vukasović je bio suvlasnik velike pomorske kompanije “Vukassovich y Oneto” u čijem je vlasništvu bilo oko 120 brodova raznih veličina i namjena. Nakon njegove smrti kompanijom su nastavili da rukovode potomci. Ugašena je 1937. godine podjelom imovine kada je preuzeo njegov poslovni partner Heronimo Oneto.
Nakon zatvaranja kompanije koju je osnovao, Vukasović se u potpunosti okreće inžinjerskom radu i otad pa do smrti se bavi konstruisanjem novih teretnih i putničkih brodova za argentinsku trgovačku mornaricu, ali i nekih ratnih brodova. Njegove konstrukcije i nacrti brodova uvrstile su ga u red najcjenjenijih i najboljih pomorskih arhitekata toga vremena. Među brodovima koje je konstruisao ističu se putnički brodovi “Minerva” i “Apolo”, te “Eolo” i “Venus” namjenski građeni za međunarodnu liniju od Buenos Airesa do Montevidea, zatim teretni brodovi “Demostens” i “Pitagoras” kao i mnogi drugi.
Nikada nije zaboravljao svoj rodni kraj, kod njega su uvijek nal
azili posao emigranti iz Crne Gore, Dalmacije i Hercegovine koji su se masovno doseljavali u Južnu Ameriku. Zbog takvog njegovog požrtvovanog angažmana izabran je za počasnog konzula Crne Gore i Rusije u Argentini. Prilikom pośete Crnoj Gori 1906. godine knjaz Nikola mu je ponudio mjesto ministra spoljnih poslova, ali je on to odbrio obrazlažući da mu je porodica i svi započeta preduzeća u Argentini. Intenzivno je radio na povećanju trgovinske razmjene između Argentine i Rusije, zbog čega je od ruskog cara odlikovan ordenom Svetog Stanislava.
Od presudnog značaja bilo je i njegovo učešće u osnivanju prve pravoslavne crkve u Latinskoj Americi. Molba koja je poslata 1887. godine ruskom caru Aleksandru III za slanje jednog pravoslavnog sveštenika, bila je potpisana pored ostalih crnogorskih iseljenika jovana Vukasovića, Nikole Crnogorčevića, Aleksandra Vidovića, Đorđa i Nikole Bakmaz, Špira Radulović, Mila Zlokovića i Špira Jakšića i od strane Miloša Vukasovića. Car Aleksandar III je potpisao ukaz kojim je udario temelje pravoslavne crkve Svete Trojice koja je osveštana 1901. godine uz prisustvo tadašnjeg predsjednika Argentine.
Krajem 1908. godine iznenada je preminuo od srčanog udara. Vijest o njegovoj smrti su objavile mnoge novine i svjetske agencije. Vodeći list “La nacion” ga je u jednom tekstu opisao kao “preporoditelja trgovine u Argentini”. Tadašnji ministar trgovine Argentine je govoreći nad njegovim odrom rekao: “Miloš je jedini Evropljanin koji je u ovo vrijeme silno zadužio Argentinu”. Sahranjen je na groblju “Rekoleta” u Buenos Airesu
Kratki URL: https://zrcalo.me/?p=5957
Objavio Urednik
dana pro 29 2017. u kategoriji Lik i djelo.
Možete pratiti sve u vezi ovog teksta putem RSS 2.0.
Ako želite, prokomentarišite ovaj tekst